Actie verklaring

Vandaag, 6 april 2010, hebben we een deel van de Iraanse ambassade in Den Haag bezet, uit solidariteit met jullie, de bevolking van Iran. Jullie zijn de afgelopen maanden getuige geweest van een dergelijk niveau van wreedheid en barbaarsheid van jullie ‘overheersers’, dat de wereld voor eens en altijd heeft gezien hoe onwettig deze overheersers werkelijk zijn.

De wereld kijkt toe. Maar er wordt ook actie ondernomen. De demonstranten in Iran krijgen steeds meer bijval van medestanders van Stockholm tot aan Parijs, Den Haag en Berlijn, die bij Iraanse ambassades protesteren tegen de misdaden van het regime.

In de zogenaamde ‘Islamitische Republiek’ worden verkiezingen geënsceneerd, worden kandidaten aangewezen door de heersende elite en worden dissidenten gearresteerd of anderszins gedwongen te zwijgen. De paranoïde angst van het regime voor journalisten is veelzeggend. Meer dan in enig ander land worden in Iran journalisten opgesloten en is het voor buitenlandse journalisten verboden om over iets anders te rapporteren dan over propaganda bijeenkomsten van het regime. Je kunt je afvragen wat het Iraanse regime probeert te verbergen, afgezien van het bekende verhaal van dictatuur, massa-executies en marteling.

Is het misschien de behandeling van studenten die zijn mishandeld en gedood door knokploegen, die van school zijn gestuurd en wordt verboden naar het buitenland te reizen? Of is het de arrestatie en mishandeling van moeders die rouwen om hun verloren kinderen en anderen informeren over het lot van de honderden personen die de afgelopen maanden werden ontvoerd, gemarteld en verdwenen?

Misschien proberen ze te verbergen, dat miljoenen aan olierijkdom verdwijnt in de zakken van de Revolutionaire Garde als beloning voor het teisteren van hun burgers opdat ze de autoriteiten zullen vrezen en gehoorzamen?

Jullie hebben gelukkig moed, kracht en vindingrijkheid getoond. Terwijl journalisten in de gevangenis zitten, kranten zijn verboden en internet en telefoonlijnen zijn afgesneden, hebben jullie manieren gevonden om de wereld te laten weten van de misdaden van het regime en zijn jullie doorgegaan met protesteren tegen hun heerschappij.

Wij zijn niet-Iraniërs en Iraniërs die samen opkomen voor het zeer eenvoudige principe dat jullie, de bevolking van Iran - niet de regering, niet de geestelijken en niet de Amerikanen - het recht hebben om jullie toekomst en jullie eigen pad naar het geluk te bepalen.

Mensen hebben het recht om samen te komen, om te zeggen wat ze denken en om een godsdienst te kiezen of helemaal geen godsdienst. Regeringen die kiezen voor geweld tegen hun volk als methode om hun beleid op te leggen, die er zelfs voor kiezen om zedenpolitie als staatspolitie religieuze dogma’s op te laten leggen, zijn een triest overblijfsel van vroegere tijden.

Wij verzetten ons even sterk tegen een voorgenomen Amerikaans-Israëlische interventie, die enorm veel lijden en dood zou brengen, en die zelfs tegenstanders van het regime zou dwingen om hun vaderland te verdedigen in plaats van het vernietigd te zien worden. In het geval dat zo’n interventie ‘slaagt’, zoals in Irak, zou het oude land van Iran worden overspoeld met soldaten, zodat militaire bases en aannemers de Amerikaanse dorst naar olie, geld en regionale overheersing kunnen lessen.

Tirannen beweren altijd dat zij handelen in de naam van gerechtigheid en vrede, of het nou was in Chili onder het juk van Pinochet, Spanje onder Franco, Rusland onder Stalin - de lijst van misdadigers die doden en martelen om hun heerschappij overeind te houden is eindeloos.

Maar binnenkort zal er nog een naam van deze lijst worden geschrapt.

De machthebbers hebben geen recht op het Iraanse grondgebied, en ook niet op een stuk land op duizenden kilometers afstand dat zij hebben gehuurd van de Nederlandse overheid. We hebben het bezet, en dat zal blijven gebeuren, niet alleen hier op Irans drempel, maar ook daar, tot aan de naderende feestdag dat de dictatuur instort.